Şu ana kadar en keyifli bölümlerden biriydi bu. Benden kocaman bir on puan! On üzerinden!
Sen koskoca düşler lordusun Morpheus. Düşler diyarının yerle yeksan olduğunu gördüğünde çok üzüldün. Yıkıldın. Biz de üzüldük seninle. Hemhal olduk. Hep birlikte yeni bir amaç edindik! eşyalarını alacak ve düşleri diyarını eski haline getirecektik. Noldu? Neden bir anda tanrısal varoluş sancıları çekmeye başladın yiğidim? Amacı neymiş bilmiyormuş da bilmem ne… Allah’tan kız kardeşi geldi de derman oldu yaralarına.
Bu kız kardeş paralel evrenin Azrail’i. İnsan gibi dolaşıyor ama konuştukları insanın canını alıyor, er ya da geç. Ancak her bir ölüm sahnesi ciddi anlamda düşündürüyor insanı. Ölüm gerçeğini, yaş, sağlık, ırk, cinsiyet göz etmediğini, herkesin her an ölümle yüzleşebileceğini hatırlatıyor.
Oldukça uzun olan bu bölümün ikinci yarısındaki olaylar da ayrıca güzeldi. Her şeye rağmen hayatın yaşamaya değer oluşu, iyi günlerde ölmek ne kadar zorsa kötü günlerde bunun kolaylaşmaması, insanın içinde her zaman yeşeren umut ve yaşama sevgisi…
Çok güzel bölümdü dostlar çok.
Bir sonrakinde görüşmek üzere!
